THEO NIJLAND

‘Hij mag er uitzien als een heer, zijn teksten spuwen vuur.’ Waarschuwt Het Parool. En terecht. Je ziet hem zitten, je hoort de eerste klanken, je leunt gewillig achterover. En opeens hengst hij je voor je harses. Wast hij je de oren. Met een slinkse directe. Of een venijnige vingerzetting. Niemand laadt meer lading in zijn liedjes dan Theo Nijland. De maestro himself. De Poelifinario won hij. De Groenman Taalprijs. En de Annie M.G. Schmidtprijs zelfs twee keer. Theo staat al jaren boven op de liedjesolympus. En ook  Ontboezemingen is me weer van een cynisme. Van een ironie. Van een zelfspot. Laat je verleiden door zijn donkerbruine stem. Laat je meevoeren door zijn vleugel. Je ziet een heer. Je voelt het vuur. Je hoort de hemel.